ســـهراب...
باور کن دیـــگر نمیــتوان زندگی کـــرد...
روزی نوشـــتی:
"مهـــربانی هست ســیــب هســت ایمان هست،تــا شقایق هست زندگــی باید کرد"
امــــا
امروز مهـــر ورزیدن را همه از یــاد برده ایم
امــروز ســـهراب
مــا دیگر در مدرسه نمیـخوانیم
درس ِ دهــقان ِ فداکــار را کـــه ایــمانش در آن لباسی بود کــه آتش زد
،نــه کــتاب فرستاده ی خدایش...
ســـیــب ها اما...
طــعم سیب نمیــدهند دیــگر...
مـــن که به عشق طعم آتشین سیب از باغچه همسایه سیب دزدیده ام مـــیدانم...
کــهـ سیب ها قــبل ما خــوراکــ ِ کــرم ها شده اند...
ســـهراب!
مــگر خــبر نداری کــه در این شهر
شقایق ها پژمرده اند...
پــرید رنگ سرخ ِ شقایق وقتی دید که چشمهایمان از گریــه سرخ است...
حــــــال... تو بگو،
در شهری که سیب ها کرم خورده اند
،مهربانی فراموش شده،
معلمانش به شاگردان خود نمی آموزند که ایمان را باید در کجا یافت،
و شقایق ها رنگ پریده اند
، چگونه میـتوان زندگی کـــرد؟؟؟؟
نظرات شما عزیزان:
آمار
وب سایت:
